To, co było, to co jest i to, co będzie.

Ciężko mi się zebrać do napisania czegokolwiek. Może dlatego, że nie chce mi się opisywać znów tego, co było. Chyba wolał bym opisywać to, co jest. Byliśmy w górach, owszem, było bardzo fajnie, pierwszy kontakt z nartami, odpoczynek w fotelu z książką (to, czego brakuje mi tutaj, w Legionowie), śnieg, mili sąsiedzie, u których oglądaliśmy mecz. Tak ja to zapamiętałem - miło spędzony czas. Ale to moje wspomnienia, każdy ma własne. Jeszcze jedno, z tych nart - fajna zabawa, owszem ale bez szaleństwa. Tzn. z chęcią pojeździł bym jeszcze trochę, ale nie rzuciło by mnie to na kolana. Ot, fajna zabawa, ale są fajniejsze.

Wracając do tego, co jest teraz. W sumie ciężko mi napisać, co jest teraz, nie pisząc o tym co było. Wczoraj byliśmy dzięwięcioosobową ekipą w kinie, na "Black Swan". Film to strasznie mocny i wbijający w fotel. Ja szczerze mogę powiedzieć, że wychodziłem z kina przerażony, a podczas niektórych scen miałem ochotę zamknąć oczy. Ale nie ja jeden, obok mnie Michał wzdrygał się dość mocno, cała reszta też miała podobne odczucia. A po filmie siedzieliśmy wszyscy w ciszy i wyszliśmy dopiero po dwóch, trzech minutach. Jak bardzo zadziałał na nas "Czarny Łabędź" pokazuje choćby to, że po wyjściu z sali poszliśmy w złą stronę i wyszliśmy w garażu, mimo że strzałki na ścianach wskazywały inny kierunek. No cóż, film to był mocny i cholernie ciężki. Właściwie nie wiedziało się, co jest prawdziwe, a co zmyślone. Wspaniale mi się to wpisało w "Lód" Dukaja, który czytam, gdzie też nie wiadomo, co jest prawdą, a co fałszem. Co do filmu - nie wiem czy mi się podobał, czy nie. Ciężko mi to powiedzieć teraz. Wiem, że nie mam ochoty go jeszcze raz oglądać, przynajmniej w najbliższej przyszłości.

Film, jak film, ale było to świetne spotkanie. Jak dobrze było posiedzieć w gronie tak znanym i lubianym. Posiedzieć, pogadać, organizować kolejne spotkanie. Cisto znów zadziałało, a ja czuję się jak herbatnik.

U Dukaja kłamstwo jest prawdziwsze od prawdy, bo kłamstwo pochodzi w całości od nas, my je wymyślamy, my je tworzymy, a przeszłość i wspomnienia są złudne i subiektywnie zapamiętane. Nie są nasża jedynie własnością, bo składa się na nie mnóstwo elementów, inni ludzie pamiętają to samo wydarzenia inaczej niż my. Tak więc kłamstwo jest nasze, więc jest prawdziwsze. Dukaj potrafi być przekonujący w swoich tezach. I dzięki kłamstwu możemy być kimkolwiek - szczególnie podczas podróży, gdy spotykamy obcych ludzi, którym możemy powiedzieć wszystko i wszystko, co powiemy, zostanie przez nich uznane za prawdę. Magiczny czas podróży. Przypomniało mi się to gdy wracaliśmy z Krakowa - mogłem przecież przedstawić się moim towarzyszom jakkolwiek i czego bym nie powiedział - było by prawdą. Przynajmniej dla nich. No i przecież każde kłamstwo można zaakceptować i po pewnym czasie powiedzieć, że przecież to prawda. Tak można zmieniać rzeczywistość, zmieniać osobowość, zmieniać wszystko. Na swój sposób ciekawe i kuszące.

Nie ma zadań od profesora Wierzbickiego. Miały być zadania z chemii do poćwiczenia - nie ma. Trochę mnie to irytuje, ale co zrobić. Zrobiłem dwie matury i coraz bardziej widzę, że najwięcej tracę na własnej głupocie, a nie niewiedzy. Oczywiście głupota czasami wynika z niewiedzy - ale nie zawsze. Tak więc poczekajmy, wszystko może się zdarzyć. Tak jak drogi z przeszłości łączą się z teraźniejszością w różnoraki sposób, tak z teraźniejszości wypływa w przyszłość milion dróg i każda może być prawdziwa, każda może być moja.

Chyba powinienem wybrać się do babci.