Gwędziarz

Chciałbym, żeby kiedyś ktoś mnie tak nazwał. Gawędziarz. To tak ładnie brzmi i tak wiele znaczy. Niestety nie zasłużyłem na to miano. Zawsze fascynowała mnie ta postać. Ktoś siedzący przy kominku, ognisku, czy po prostu przed grupką ludzi, opowiadający porywające historie. Fascynuje mnie tak, jak postać dorożkarza fascynowała Schulza. Dorożkarz i Gawędziarz, to w sumie postacie podobne: i jeden, i drugi zabierają w jakieś miejsce, prowadzą dokądś. Gawędziarz w świat nierzeczywisty, w świat marzeń i wyobraźni, a Dorożkarz w miejsca rzeczywiste, ale często tez nieznane (jak u Schulza). 

Czemu zacząłem o tym pisać? Ano dlatego, że dzięki ilustracjom Magdy do "Ktoś umiera...", które wyciągnąłem z szuflady i ponownie się nimi zachwyciłem - zmotywowało mnie to do pracy, i tak zacząłem pisać nowe opowiadanie. Mam nadzieję, że dociągnę je do końca, nie tak, jak zrobiłem z wieloma innymi. 

Dzisiaj znów poddałem próbie mój rower. Jeździłem pół dnia, po lasach i polach legionowskich. Coraz bardziej podoba mi się okolica. Jeszcze trochę i będę mógł robić za przewodnika. Szkoda tylko, że nie mam kogoś, kto by mi towarzyszył w tych wojażach... Ale temat samotności zostawiam, kiedyś poruszałem, teraz niech leży uśpiony i gdzieś się tam tli, w moim pogmatwanym umyśle. 

A piszę z McDonalda, bo w domu internetu brak. Dobrze, że mam fast-food pod domem, aczkolwiek nie ze względów kulinarnych. Mogę tu ludzi obserwować, a to jest niezmiernie ciekawe. 

Wracam do gawędzenia do siebie.